شب نوشت ۱۹اردیبهشت جان

هلاکویی میگه عشقی ک دل بخاد عقل رد کنه وجود نداره

اگه باشه ینی  اشتباه وگرنه عقل و دل یکی ان و دل ادم نمیاد یه چیز اشتباهو بخاد

میگه ماها اسیب میبینم

اگه اسیبه

احتمالا شاعرا و نویسنده ها همه شون اسیب دیده ان

اسیب دیدن؟

دیدن فکر کنم

اسیب دیده بودن بد نیست

هلاکویی میگه هیچ‌بچه ا ی تو  ایران ب ۸سالگی سالم نمیرسه و ب ۱۸سالگی سالم ینی قبلش همه مون کله پا شدیم

مدرسه تک بعد بارمون میاد دکتر مهندس بار میاره ادمی ک خودش نبست بار میاره

چیزی دیگه درست نمیشه

نسل من سوخته اس

دهه ۷۰بیچاره

گرونی تورم احتمال جنگ نبود باورای قشنگ نبود ادمای قشنگ

شب از ۲گذشته و من ب خودم فکر میکنم

به دختری ک۵مهر۹۷یه راهیو رسما شروع کرد ک  اولین پله هاش با درس بود

درس خوندم یوگا انرژی ورزش رقص دعا نماز هر روز با خدا حرف زدن

من عوض شدم

خوب شدم

باور کردم خودمو

خدا رو

عقایدمو تو تنهاییهام بهتر ساختم

ازمون دادم قبول شدم رد شدم

کلی راه اومدم

خوبم و راضی

اما الان؟؟؟؟

یه حس سر شدگی یه چیز تو مایه های بی تفاوتی

سوگوارب برا استخدامی ادامه مالیاتی تموم شده

مطمعنم امااااا

من دیگه مثل سابق نیستم ولی نمیتونم تشخیص بدمم چم شده واقعا میگم

حال دلم خوبه

نا امید نیستم هدفامو میدونم تا اخرین نفسم وایمیستم

ولی وافعا نمیدونم چمه

بدنم تحمل کار نداره

ناهار درست میکنم یه یاعت ظرفیتمه

بعدش میوفتم رو مبل

درس به ساعت بعدش نا ندارم

امید وارم کمبود ویتامین باشه

نه افسردگی

امید وارم غلط تشخیص نداده باشم

ک دوماه بعد بخودم بیام

امید وارم واقعا حالم خوب باشه

خودمو گول نمیزنم ک نه؟؟؟؟؟؟

نکنه بابت نیازام عاشق aشدم؟؟؟

چون دنبال موقعیتم؟دنبال چی ام؟؟؟

میشناسم خودمو

میخام

میخام برم سرکار ک شوهرمو خودم انتخاب کنم

نمیخام تو مهادله داره ۲۴سالت تموم میشه خاستگارت خوبه یکیو انتخاب کن برو گم شم

میخام اختیار داشته باشم

میخام نترسم

میخام موقعیتم بره بالا

میخام زندگی بسازم

اون طور ک دلم میخاد

من چ مشکلی دارم ک دیگه نه ک مهم نباشه ها نه

انگار تو گل گیرم

ارشد دارم ۲۴خرداد و ازمون استخدامی تابستون اموزش پرورش مهم تر مقاله ای ک استاد داده دستم با یاد گرفتنش هم درامد زا میشم هم ب اهدافم‌میرسم پس چرا نشستم؟؟؟؟؟

چرا یخ زدم؟

نه لذت نه لبخند نه گریه 

مات موندن؟

این چیه؟؟؟؟؟

اگه واقعا مشکلی باشه!!!!!!؟؟؟؟؟

من میترسم

بیشتراز هروقت دیگه

از این سردردا و فراموشیا

و استرس و بدنی ک جون نداره

نگو نمیشه

نگو

نه